بیت کوین

«بیت کوین» (Bitcoin) با نماد BTC یک پول دیجیتال است ولی با پول دیجیتالی که در عابربانک‌های خود داریم تفاوت دارد. تمام بانک‌هایی که می‌شناسیم یک وبسایت مشخص داشته و کلیه‌ی سرویس‌های خود را توسط یک سرور و یک سیستم مرکزی ارائه می‌دهند.

نرم‌افزار طراحی‌شده برای بیت کوین این ویژگی را داشت که می‌توانست روی چندین کامپیوتر در سراسر دنیا به طور هم‌زمان اجرا شود و همه‌ی اعضای شبکه (یا نودها (Nods))، یک نسخه‌ از داده‌های کل شبکه را در سیستم خود داشته باشند.

وقتی همه‌ی اعضا، یک نسخه از پایگاه داده را در اختیار داشته باشند، می‌توانند در مورد انتقال پول بین آدرس‌ها یا شماره حساب‌های مختلف نظر دهند. در شبکه‌ی بیت کوین فقط زمانی پول با موفقیت جابه‌جا می‌شود که بیش از نیمی از تمام اعضای شبکه، درستی اطلاعات تراکنش مورد نظر را تأیید کنند.

به چنین سیستمی که پایگاه‌داده‌ی‌ متمرکز ندارد، یک «دفتر کل توزیع‌شده» (DLT= Distributed Ledger Technology) گفته می‌شود. DLTها انواع مختلفی دارند و بیت کوین از نوع خاصی از آن‌ها به نام «بلاک چین» (Blockchain) استفاده می‌کند.

به شبکه‌هایی که از دفترکل توزیع‌شده استفاده می‌کنند، «شبکه‌های غیرمتمرکز» (Decentralized Networks) می‌گوییم. طراحی این نوع شبکه‌ها مثل بیت کوین، باید به گونه‌ای باشد که بدون نیاز به سرور مرکزی، سیستم و اعضای آن بتوانند تمام کارها را مدیریت کرده و جلوی خرابکاری‌های احتمالی را بگیرند.

به همین دلیل در پیاده‌سازی شبکه‌های غیرمتمرکز از سیستم‌های «رمزنگاری» (Encryption) و قوانین مختلف برای رسیدن به یک همفکری عمومی استفاده می‌شود که در ادامه بیشتر راجع‌ به آن‌ها صحبت می‌کنیم.

از آنجایی که این پول جدید، بر اساس یک سیستم رمزنگاری پیچیده کار می‌کند، به آن «ارز رمزنگاری‌شده» یا «کریپتوکارنسی» (Cryptocurrency) گفته می‌شود. در فارسی هم معادل‌های مختلفی مثل رمزارز یا ارز دیجیتال برای آن به‌کار می‌رود.