ارز دیجیتال

رمزارزها را می‌توان به چند طریق طبقه‌بندی کرد. مثلاً هر ارز دیجیتال یا جزو «توکن‌»ها (Token) محسوب می‌شود یا یک «کوین» (Coin) است.

به ارز دیجیتالی که بلاک چین مخصوص خود را داشته باشد، کوین می‌گوییم ولی برخی از رمزارزها هم وجود دارند که بر بستر بلاک چین پروژه‌های دیگر راه‌اندازی شده‌اند و خودشان بلاک چین ندارند. به چنین ارزهای دیجیتالی توکن می‌گوییم.

برای مثال بیت کوین کوین است ولی ارز دیجیتال «بت» (Bat) به دلیل اینکه از بلاک چین اتریوم استفاده می‌کند یک توکن است.

علاوه بر این، همه‌ی ارزهای دیجیتالی که بعد از بیت کوین عرضه شده‌اند، جزو دسته‌ی «آلت کوین‌»ها (Altcoins) قرار می‌گیرند.

مثلاً ارز دیجیتال «تتر» (Tether) یک استیبل کوین است که توسط دلار آمریکا پشتیبانی می‌شود. این یعنی به ازای هر واحد از آن، یک دلار آمریکا در بانک ذخیره شده است.

برخی دیگر از ارزهای دیجیتال مثل بایننس کوین (Binance Coin)، سوشی سواپ (SushiSwap) و کریپتو دات کام کوین (Crypto.com Coin) مختص صرافی‌ها هستند و از آن‌ها برای کاهش کارمزد و مبادله‌ی دیگر رمزارزها استفاده می‌شود. این گونه رمزارزها را هم می‌توان ارزهای دیجیتال صرافی‌ها نامگذاری کرد.

اما هیچ‌کدام از این طبقه‌بندی‌ها موضوع اصلی این مقاله نیستند. طبقه‌بندی ما در این مقاله براساس کاربرد و ماهیت ارزهای دیجیتال مختلف است.

برای مثال برخی از این رمزارزها مثل خود بیت کوین تنها با هدف سهولت در پرداخت‌های مالی ایجاد شده‌اند و هیچ کاربرد دیگری ندارند. در حالی که برخی دیگر به عنوان یک واحد پولی داخلی در پروژه‌های مختلف به کار گرفته می‌شود.

مثلاً از ارز دیجیتال اتر یا همان اتریوم در بلاک چین اتریوم و تمام پروژه‌هایی که بر بستر آن ساخته شده‌اند، استفاده می‌شود.

در واقع ارزهای دیجیتال را می‌توان به ۵ بخش ارزهای دیجیتال پرداختی، زیرساختی، مالی، خدماتی و سرگرمی تقسیم‌بندی کرد که در ادامه با جزئیات بیشتری در مورد هر کدام از آن‌ها صحبت می‌کنیم تا بهتر منظور ما را درک کنید.